Kliknij tutaj --> 🦌 niech się mury pną do góry

🥶 Kamerki nie ma .Pojawi się gdy na live będzie co najmniej 35 łapek w górę ( na ekranie ) .Dzisiaj :20:00 - ok. 4:00 7 days to die 💲 Donacje - https:// Site De Rencontre Amoureuse Gratuit Au Cameroun. Czy polityk powinien być odpowiedzialny, czy raczej powinien bacznie wsłuchiwać się w głos ludu i wychodzić naprzeciw oczekiwaniom? Jeśli chodzi o budowę murów, zasieków i szlabanów to raczej to drugie. To nic, że budowa muru nie ma sensu, że to rozwiązanie kompletnie nieskuteczne. Ciemny lud wierzy, że ma sens, że kogoś powstrzyma, że uchroni, więc nie szczędząc sił i środków cały świat buduje z zapamiętaniem mury, murki, zasieki i płoty. W 25 rocznicę obalenia Muru Berlińskiego murowanie nowych murów kwitnie. Jednym z najdłuższych i najbardziej znanych murów jest budowany od III wieku Wielki Mur Chiński. Liczy km długości, a wraz z naturalnymi przeszkodami i późniejszymi uzupełnieniami prawie km. Rzymianie też wybudowali imponujący murek, zwany Wałem Hadriana, przecinający w poprzek Brytanię. Murami odgrodziło się od Turków państwo bizantyńskie. Gdy zmalała obronna rola fortyfikacji, mury zaczęto rozbierać. Pod koniec II wojny światowej na świecie było tylko pięć murów granicznych. Po II wojny światowej wzniesiono 19 większych lub mniejszych „żelaznych kurtyn”. Wtedy do rangi symbolu urósł właśnie Mur Berliński. Niektóre płoty stoją nadal, choć rację bytu straciły już dawno. W Irlandii Północnej nadal stoi 48 km ogrodzeń, które swego czasu odgradzały katolików od protestantów. Na Cyprze pozostał mur oddzielający część turecką od greckiej. Nieźle ma się również „ognisty wąż”, czyli linia zasieków pod napięciem woltów pomiędzy Mozambikiem a Zimbabwe. Imponującą, długą na km fortyfikację wznieśli w latach 80. Marokańczycy. Wał zachodniosaharyjski, wybudowany z kamieni i piasku oddzielił tereny marokańskie od Sahary Zachodniej. Choć miał zaledwie 3 m wysokości, wzmocniono go bunkrami, licznymi barierami i polami minowymi. Od imigrantów z Afryki odgrodziła się również Hiszpania, która na terytoriach zależnych w Afryce Północnej (Melilla i Ceuta) wzniosła wysoki płot z drutu kolczastego. Rekordowo długa, licząca km jest bariera zbudowana na granicy Indii z Bangladeszem. Indie odgrodziły się również od Pakistanu, a ten z kolei zablokował granicę z Afganistanem. Od Pakistanu chce się odgrodzić także Iran, dlatego na 700-kilometrowej granicy stanie gruba na metr i wysoka na 3 m betonowa ściana. Na uwagę zasługuje mur między Uzbekistanem a Tadżykistanem. Jednym z najbardziej znienawidzonych symboli polityki odgradzania się jest mur oddzielający Izrael od Palestyny. Jego budowę rozpoczęto w 2002 r. Do dziś powstało blisko 500 km zapory z betonu, drutów pod napięciem, wyposażonej w monitoring termiczny, która otacza Zachodni Brzeg i Strefę Gazy (docelowa długość 790 km). W niektórych miejscach osiąga wysokość 8 m. Strefa Gazy została odcięta również od strony egipskiej. W grudniu 2009 r. Egipcjanie rozpoczęli budowę 11-kilometrowego muru przecinającego strategiczne miasto Rafah. Od Iraku 900-kilometrowym murem odgrodziła się Arabia Saudyjska. Budowany w latach 2006-2014, posiada 40 wież obserwacyjnych wyposażonych w radary zdolne wykryć ruch człowieka w promieniu 18 km. Ten mur to część mającej liczyć km konstrukcji, która ma ogrodzić całe królestwo. Całej fortyfikacji będzie strzegło aż saudyjskich żołnierzy. Z kolei na półkuli zachodniej najbardziej znanym przykładem odgradzania się jest granica amerykańsko-meksykańska. Niedługo w ten sposób ma być chroniona 650-kilometrowa granica malezyjsko-tajlandzka. Od biednej Gwatemali zamierza odgrodzić się Belize, a Kostaryka od Nikaragui. Projekt budowy 900 km ściany na granicy z Syrią ogłosili Turcy. W zeszłym roku budowę muru na granicy z Rosją zapowiedziały również władze Ukrainy. Mniej więcej w tym samym czasie prace nad własnym murem kontynuowali Bułgarzy, którzy chcą odizolować się od Turcji. Czy budowa murów ma sens? Nie ma. Mur chiński został pokonany kilka dekad po wybudowaniu. Wał Hadriana nigdy nie spełnił pokładanych w nim nadziei. Mur Berliński upadł po 30 latach. Budowa murów jest jednak nośna politycznie, choć już nie społecznie. Przepaść powstałą na skutek utrwalającego się przez lata podziału na „swoich” i „obcych” znacznie trudniej zasypać, niż rozebrać fizyczną konstrukcję. Politycy nie chcą o tym pamiętać. W Paryżu bandyci znowu dokonali krwawego zamachu. Celem bandytów jest zastraszenie, zasianie strachu i nienawiści. Niech się Europa ogrodzona murami nie czuje tak pewnie. Niech uwierzy, że problemem są uciekinierzy, którzy uciekali tak, jak stali, a nie obracający miliardami euro terroryści hojnie wspierani przez wiele państw. Z Amerykanami włącznie. W Polsce udało się znakomicie — słowo muzułmanin stało się synonimem słowa terrorysta. Podstawowy cel bandytów został więc osiągnięty, czego najlepszym dowodem jest sąd w Poznaniu, który w ataku na tle rasowym widzi jedynie pijacki wyskok. Nie trzeba dużej wyobraźni, by sobie wyobrazić co by się działo, gdyby Syryjczyk odwinął się polskiemu tradycyjnie nietrzeźwemu patriocie. Polski hierarcha uprzejmie prosi do polskich parlamentarzystów, by stanowione przez nich prawo było zgodnie z prawem bożym, czyli widzimisię purpuratów. Proszę o prawe sumienia, aby – z Bożą pomocą – wszystko czynić dla pomyślności Państwa i Narodu, a prawo stanowione nigdy nie stało w sprzeczności z Prawem Bożym powszechnym i uniwersalnym, które jest fundamentem godności i szczęścia wszystkich ludzi wierzących i niewierzących, bez względu na różnicę kultur, wyznań i tradycji. Jednocześnie potępia się tych, którzy powszechne i uniwersalne prawo boże pomieszczone w Koranie stosują w praktyce i na co dzień. A tamtejsze sądy są równie wyrozumiałe dla sprawców czynów popełnianych z Allahem w tle lub na ustach. Muzułmańskie bomby są gorsze od francuskich? Informacje o murach na podstawie artykułu Kamila Nadolskiego „Mury bezpieczeństwa?” pomieszczonego w ostatnim numerze Wiedzy i życia z listopada 2011, nr 11 (971). Z utęsknieniem oczekuję chwili, kiedy po zapoznaniu się z kolejnym projektem legislacyjnym przygotowanym w Ministerstwie Zdrowia, będę mógł z zadowoleniem stwierdzić, że to dobry projekt. Z utęsknieniem oczekuję chwili, kiedy po zapoznaniu się z kolejnym projektem legislacyjnym przygotowanym w Ministerstwie Zdrowia, będę mógł z zadowoleniem stwierdzić, że to dobry projekt. Naprawdę bardzo chciałbym za coś pochwalić ministerstwo, bo ciągła krytyka staje się nudna, a piszący te słowa może stać się niepoprawną zrzędą. Niestety, kolejny projekt ustawy, tym razem o 7-letnim planie transformacji nie dał mi szansy na napisanie czegoś dobrego. Pomijając, mam nadzieję, że przypadkowe skojarzenia z opracowywanymi za tzw. komuny planami pięcio- i sześcioletnimi siedmioletnie plany transformacji mają być według pomysłodawców sposobem na naprawę systemu opieki zdrowotnej. Mając na uwadze, że sposób i proponowane czynniki, które miałyby być brane pod uwagę przy tworzeniu tych planów oraz sposób ich zatwierdzania oraz to, że podstawą opracowywania planów będą tzw. mapy potrzeb zdrowotnych staje się jasne, że plany te będą głównie planami inwestycji, remontów i zakupów, czyli będą się koncentrowały na problematyce strukturalnej, tj. na obiektach i ich wyposażeniu. Tymczasem to, że system ochrony zdrowia w Polsce źle funkcjonuje nie wynika z problemów strukturalnych. Główne problemy ochrony zdrowia to problemy organizacyjne i funkcjonalne. Oczywiście również i struktura materialna opieki zdrowotnej wymaga ciągłego ulepszania, ale nie to jest jej głównym problemem i zakup np. kolejnego aparatu do badania metodą rezonansu magnetycznego w żaden sposób nie poprawi jej funkcjonowania. Posłużę się tutaj dwoma przykładami z ostatniego okresu przepełnionego walką z epidemią. Cóż z tego, że w drugim kwartale ubiegłego roku minister Szumowski poinformował, że dostępna baza laboratoryjna umożliwia wykonywanie około 100 tys. testów dziennie, gdy w tym czasie – i to we wzlotach – wykonywano zaledwie około 30 tys. testów, a minister nie wiedział, dlaczego to nie działa. Cóż z tego, że dużym kosztem pobudowaliśmy bardzo duże szpitale tymczasowe na stadionach i w dużych halach, gdy nawet w czasie, kiedy bijemy światowe rekordy zachorowań w przeliczeniu na milion mieszkańców, szpitale te nie były w stanie przyjąć takiej liczby pacjentów, jaką – budując je – zaplanowano. W jednym i drugim przypadku istniała odpowiednia struktura, i w jednym i drugim przypadku to wszystko po prostu nie działało tak, jak powinno. Fundamentalną wadą projektu tej ustawy jest to, że zapowiadane plany miałyby być opracowywane na podstawie map potrzeb zdrowotnych, gdy tymczasem mapy te są mapami potrzeb tylko z nazwy, faktycznie są one głównie opisem istniejących zasobów. Problem z mapami zaczyna się od tego, że samo określenie „potrzeba zdrowotna” jest niedookreślone. Nie wiadomo, czy chodzi o potrzebę uzyskania policzalnych świadczeń zdrowotnych, czy też o poprawę pogorszonego stanu zdrowia. Czy chodzi o potrzeby związane z zachorowaniem czy też obejmuje działania profilaktyczne dla jeszcze zdrowych. Tak więc opracowywanie planów 7-letnich na podstawie map potrzeb, które nie są mapami potrzeb, to budowanie jednego fałszu opartego na drugim fałszu. Czytając projekt, można odnieść wrażenie, że plany transformacji mają być metodą na uzdrowienie systemu ochrony zdrowia. Tymczasem zajmować się one będą tylko wycinkiem problemu, pozostawiając i spychając konieczność poprawy sposobu funkcjonowania systemu ochrony zdrowia na boczny tor. Tymczasem właśnie zajmowanie się głównie problemami strukturalnymi to jest właśnie boczny tor. Być może wynika to z tego, że Ministerstwem Zdrowia zarządzają technokraci spoza systemu ochrony zdrowia i dlatego sądzą, że system ochrony zdrowia będzie dobrze funkcjonował dzięki budynkom i sprzętowi. Tak, one są potrzebne, ale jak to czasami się mówi, budynki nie leczą. I to daję pod rozwagę pomysłodawcom tworzenia planów 7-letnich. Znów wydamy duże pieniądze i ponownie wszystko będzie takie, jakie było. A może o to właśnie chodzi… Źródło: „Służba Zdrowia” 4/2021 “Niech się mury pną do góry, niech kominy mają pion, zbudujemy – po raz trzeci – nowy dom” – śpiewał w czasach dawnych Bohdan Smoleń. Obserwując krajową scenę mieszanych sztuk walki można odnieść wrażenie, że tutaj budowa nowego domu zaczynana jest systematycznie, a lokalni promotorzy na wyścigi sypią cement w betoniarkę, byleby tylko dom był jak najwyższy. Trudno nie uśmiechnąć się widząc, jak praca wre, szkoda jedynie, że szczery uśmiech zastępowany jest ironicznym, gdy tyko spojrzy się na plany powstającej budowli. Architekci rodzimego MMA ostatnio coraz częściej skupiają się bowiem na paradnym dachu, zapominając o odpowiednio uzbrojonych fundamentach, będących gwarantem trwałości konstrukcji. Tym samym zapatrzeni w największą krajową organizację wszechstylowej walki wręcz zapominają o tym, co w budowaniu silnej promocji jest najważniejsze – zapominają o tym, o czym Federacja KSW wznosząc swoją potęgę pamiętała doskonale. Trudno dziwić się takiemu postępowaniu, skoro sukces i ogromny skok popularności Konfrontacji Sztuk Walki, jaki nastąpił po zatrudnieniu Mariusza Pudzianowskiego, jest zauważalny dla każdego, kto choćby raz miał okazję porównania KSW sprzed kilku lat do tego dzisiejszego. Największe hale w kraju wyprzedawane w dwa, trzy tygodnie, kilkumilionowe wyniki oglądalności na antenie telewizji Polsat, udane wejście w nowy model promocji – pay-per-view – a teraz otwarcie własnej platformy cyfrowej, znani międzynarodowi zawodnicy pojawiający się na coraz mocniejszych rozpiskach… i tak dalej i tak dalej. To wszystko musi kusić małego organizatora niczym świecące na dnie rzeki drobinki podczas dziewiętnastowiecznej gorączki złota. I zapewne kusi. Stąd coraz to więcej promotorów rozgląda się za szybkim zarobkiem. A ten oczywiście, według wielu, zapewnić mogą jedynie karty walk oparte o freak fight. Bo skoro KSW wybiło się na walce Pudzianowski vs. Najman, to przecież jest to droga sprawdzona – a zatem nic, tylko sznurować buty i ruszać w kierunku owych złotych gór. Do takich wniosków bardzo szybko doszedł Dariusz Cholewa, który niczym Dawid Ozdoba podczas swoich sobotnich występów, ściągnął tubylczemu MMA majtki, stawiając je w sytuacji niekomfortowej. Do takich wniosków doszedł zapewne i Mirek Okniński, który mimo głośnego krytykowania warszawsko-wrocławskiego duetu za “robienie z MMA cyrku”, sam zaprosił znanego krajowego cyrkowca w osobie Kamila Bazelaka, by ten złożył PLMMA pocałunek Almanzora – ale jak powtarzam od dawna: kto słucha Mirka Oknińskiego, ten sam sobie szkodzi. Teraz podobny morał z historii KSW wyciągnął Grzegorz Samolewski, ukierunkowując swoją organizację, Night of Champions, pro-kabaretowo i zatrudniając znanego internetowego trolla, “Bonusa BGC”, jako konia pociągowego szóstej gali. Coraz większa moda na takie ruchy na polskiej scenie mieszanych sztuk walki zdaje się nie mieć żadnego logicznego uzasadnienia, bo gdyby spojrzeć na sprawę całościowo, bardzo szybko dostrzeże się, że ten pęd do walk celebrytów nikomu, poza KSW, jeszcze sukcesu nie przyniósł. Wręcz odwrotnie. Bo która z organizacji inwestujących w walki dziwaków zarabia dziś pieniądze? Jest jakaś oprócz Federacji KSW? Bez większych problemów można za to wymienić kilku małych, lokalnych promotorów, którzy nigdy nie angażowali się w zatrudnianie znanych z telewizora twarzy, a radzą sobie całkiem nieźle i z wydarzenia na wydarzenie stają się coraz silniejsi. Czy zatem wspomniana akapit wcześniej wizja szybkiego zarobku jest wizją realną, czy może całkowicie utopijną, a nawet zgubną? Wybacz mi, Czytelniku, porównania zahaczające o politykę, ale w sferze rynkowej pasują one akurat bardzo dobrze, oszczędzając mi wielokrotnie tłumaczenia rzeczy oczywistych. Zatem będący w Polsce Milton Friedman – laureat Nagrody Nobla z ekonomii – w roku 1990 udzielił polskim parlamentarzystom rady odnośnie kierunku rozwoju naszego kraju. Mianowicie powiedział, że Polska nie powinna naśladować rozwiązań, jakie obecnie stosują zamożne kraje zachodu, ponieważ Polska nie jest zamożnym krajem zachodu. Polska powinna natomiast naśladować rozwiązania, jakie bogate dziś kraje stosowały wtedy, kiedy były na takim etapie rozwoju jak dzisiejsza (czyli ta z początku lat dziewięćdziesiątych) III RP. Dobre rady mają to do siebie, że często są uniwersalne i nie inaczej jest z radą Friedmana, którą można niezmienioną przenieść na grunt krajowego MMA. Otóż małe organizacje zajmujące się promocją wszechstylowej walki wręcz nie powinny naśladować rozwiązań, jakie wprowadza zamożna KSW, bo nie są ani tak samo bogate, ani nie mają tak znanego brandu jak Konfrontacja Sztuk Walki. Małe organizacje powinny natomiast stosować rozwiązania, które pozwoliły organizacji Kawulskiego i Lewandowskiego dojść do poziomu na którym się obecnie znajduje. Niestety dobre rady mają również i to do siebie, że rzadko kiedy są wysłuchiwane, tak więc ani polscy parlamentarzyści, ani mali promotorzy nie wprowadzają ich w życie. A kiedy przyjrzymy się temu, jak funkcjonowała Konfrontacja Sztuk Walki przed erą Pudzianowskiego zrozumiemy, że postępowała niemal dokładnie odwrotnie niż dzisiejszy organizatorzy aspirujący do miana liczących się na runku. Kawulski z Lewandowskim najpierw pozyskali stabilnego partnera telewizyjnego w postaci Polsatu Sport (już od drugiej edycji!) z którym się integrowali, coraz bardziej przekształcając swoją galę w ważny element ramówki stacji ze słoneczkiem; najpierw zdobyli doświadczenie w organizowaniu dużych imprez na wysokim poziomie; najpierw pozyskali wartościowych zawodników, na których mogli oprzeć długofalową promocję; najpierw wyrobili sobie znaną wśród sympatyków sportów walki markę – a dopiero potem zainwestowali zgromadzony kapitał w Mariusza Pudzianowskiego. I dopiero to,w takiej kolejności, wzniosło ich na niedostępny przedtem poziom. Strategia działania “dzisiejszych Kawulskich i Lewandowskich” opiera się chyba wyłącznie na przeświadczeniu, że samo zatrudnienie znanego z telewizji freaka zapewni sukces. Wertując karty historii krajowego MMA trudno jednak zgadnąć, skąd to optymistyczne nastawienie. Czy zatem owo budowanie domu od dachu ma jakikolwiek sens? Przeciętny Kowalski, do którego adresowane są pojedynki dziwaków, widzi popis Dawida Ozdoby i porównuje go z tym, co ma okazję oglądać na antenie Polsatu. Nie można się zatem dziwić, że zamiast taniego show na rurze woli wybrać coś, co przynajmniej zachowuje pozory rywalizacji a do tego jest znane i modne. Małe organizacje nie są ani znane, ani modne, a kiedy dołożą do tego jeszcze żenujący popis w walce wieczoru, szybko mogą zostać zaklasyfikowane jako zwyczajna popierdółka z walkami w tle. A z taką łatką trudno o rozwój na miarę KSW. Oczywiście wielu organizatorów zapracowanych stawianiem, “po raz trzeci”, nowego domu nawet nie dostrzega, że nie znajdują się jeszcze na etapie w którym Konfrontacja Sztuk Walki sięgała po celebrytów, a są dużo wcześniej, na etapie pierwszych kontaktów z telewizją. I co z tego, że z boku, jak w skeczu Smolenia, głos rozsądku woła: “Niech się zamkną. Koledzy! A jak się znowu okaże, że ten nowy dom nie będzie miał okien, dachu ani ścian?”, skoro zajęci pracą budowniczy i na to mają gotową receptę: “To wtedy z desek zbudujemy samolot i spier…” I rzeczywiście – spier… a za jakiś czas inni naśladowcy zaczną budowę na nowo… po raz czwarty. 30 marca 2015 Thomas Kelly „Imperium”, tłum. Katarzyna Rosłan, wyd. Wielka Litera Ocena: 7 / 10 Nowy Jork, lata międzywojenne. Stany Zjednoczone są pogrążone w Wielkim Kryzysie. Kraj jest podzielony na strefy bogactwa i biedy, bezpośrednio ze sobą sąsiadujące. Do państwa za oceanem wciąż napływa ludność z Europy w poszukiwaniu szansy na godne życie. W samym sercu Manhattanu powstaje największy plac budowy w Ameryce ? w górę pnie się pomnik miasta i kraju ze stali i betonu: Empire State Building. Rozmach tej inwestycji ma przysłonić nędzę, w którą popada miasto. W tym miejscu krzyżuje się polityka, pieniądze i duma narodu. Michael Briody opuścił Irlandię, ale to nie znaczy, że zakończył walkę o wolną ojczyznę. Szmugluje broń nocami a w dzień buduje Empire State Building ? jego życie jest pełne niebezpieczeństw. Nie wie, kiedy może się wydarzyć jakaś tragedia ? śmierć na placu budowy i poza nim, pobicie (również przez policję), aresztowanie. Wtedy to też poznaje piękną Grace Masterson, niespełnioną malarkę, która jest utrzymanką Johnny`ego Farrella, doradcy i najbardziej zaufanego człowieka skorumpowanego burmistrza Nowego Jorku. Człowieka, którego szanują oraz boją się wszyscy ? zarówno politycy, jak i przestępcy ? ze względu na jego niejasne powiązania ze światem przestępczym. Z tej znajomości nie może wyniknąć nic dobrego. Tytuł oryginalny to: „Empirerising”, co ma podwójne znaczenie. Wskazuje na proces budowy wieżowca, ale też symbolicznie ma przedstawiać proces budowy imperium amerykańskiego, rodzenie się giganta, który powstaje z ciemnych lat kryzysu niczym feniks z popiołów. Widzimy jednak, że potęga tego państwa rodziła się wśród korupcji, nędzy najuboższych, bezkarności najbogatszych i władzy rządu, który podporządkowywał własnej wizji niemal każdy aspekt życia społeczeństwa. A co najważniejsze ? fundamenty pod ten niezwykły twór, uważany za kraj szansy i szczęścia budowali ubodzy imigranci z Europy, którzy szukali w Nowym Świecie szansy na godne życie, a znaleźli pogardę i stałą niepewność o swoją przyszłość. W centrum powieści Thomasa Kelly`ego, jeszcze bardziej zajmująca niż właściwa fabuła i bohaterowie, jest polityka. Polityka, która przypomina niekończącą się transakcję handlową, gdzie każdy coś sprzedaje, kupuje, zamienia. Związki zawodowe, dostawcy materiałów budowlanych i przeróżne grupy interesów chcą skorzystać na wielkim przedsięwzięciu, jakim jest budowa najwyższego wieżowca na Manhattanie. A budynek wciąż pnie się w górę. Jest potrzebny jako symbol. Dla władzy i mieszkańców ma być ucieleśnieniem potęgi Stanów Zjednoczonych, ale nieliczne grono wtajemniczonych widzi w nim symbol korupcji i zepsucia systemu. I ci drudzy mają rację ? wystarczy wspomnieć, że bardzo szybko obiekt dostał miano: Empty State Building. Być może Thomasa Kelly’ego nie można uznać za doskonałego stylistę ani szczególnie uważnego obserwatora kondycji ludzkiej, ale jego książka jest bardzo dobra warsztatowo, technicznie: akcja posuwa się żywo na przód, postacie są barwne, daleko im do schematyzmu, a dialogi brzmią autentyczne. Ważnym wątkiem powieści jest uznanie dla etosu pracy ? ciężkiej, uczciwej i przynoszącej satysfakcję. Autor jest przy tym zbyt powściągliwy i podejrzliwy, aby dać się ponieść przesadnemu idealizmowi, ale też ma w sobie na tyle romantyzmu, aby nie popaść w cynizm. Rafał Siemko Tematy: featured, full-image, Imperium, Nowy Jork, proza światowa, Thomas Kelly, Wielka Litera Kategoria: recenzje

niech się mury pną do góry