Kliknij tutaj --> 🥂 odpowiedź na skargę pacjenta wzór

Odpowiedź strony przeciwnej na skargę kasacyjną. Strona przeciwna może wnieść do sądu drugiej instancji odpowiedź na skargę kasacyjną w terminie dwutygodniowym od doręczenia jej skargi. W razie wniesienia skargi kasacyjnej przez Prokuratora Generalnego lub Rzecznika Praw Obywatelskich odpowiedź na skargę mogą wnieść obydwie strony. Co zrobić, jeśli odpowiedź skarżącej na skargę nie zadowoliła skarżącej . Odpowiedź na odwołanie może nie zawsze być poprawna, skompilowana poprawnie i zawierać wyczerpujące informacje. Istnieją dwie możliwości rozwiązania sytuacji: Napisz kolejną skargę do tego samego organu. § 1. Na orzeczenia referendarza sądowego co do istoty sprawy oraz na orzeczenia kończące postępowanie,jak również na orzeczenia, o którychmowa w art. 394 § 1 pkt 1, 2, 42 i 5-9, przysługuje skarga, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Skargę rozpoznaje sąd, w którym wydano zaskarżoneorzeczenie. sądowegotraci moc. § 3. Krok: wniesienie odpowiedzi na skargę. Wnosząc odpowiedź na skargę strona przeciwna może kwestionować dopuszczalność wniesionej skargi lub zasadność skargi, w tym wskazywać na oczywistą bezzasadność skargi jako podstawę odmowy przyjęcia jej do rozpoznania przez Sąd Najwyższy (art. 424 9 k.p.c.), prezentując Sądowi Na przykład odpowiedź prokuratury na skargę. Wcześniej konieczne jest przeprowadzenie dokładnego dochodzenia (zażądaj dokumentacji, rozmowy, wywiadu itp.). 30 dni to za mało. W takim przypadku prokuratura wydłuża czas rozpatrywania skargi na kolejne 30 dni (jest to maksimum), po czym do wnioskodawcy wysyłane jest powiadomienie Site De Rencontre Amoureuse Gratuit Au Cameroun. Skarga na decyzję administracyjną. Artykuł 3 § 1 i 2 ustawy prawo o podstępowaniu przed sądami administracyjnymi stanowią, że Sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie, a kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne oraz na postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty. Nie ma więc żadnych wątpliwości, że ustawodawca zdecydował, że działanie administracji publicznej podlega kontroli przez sądy administracyjne. Z tego prawa skorzystać mogą podatnicy w formie tak zwanej skargi. Podstawy procedury wniesienia skargi na decyzję administracyjną Procedura sądowo-administracyjna rusza po odpowiednim wskazaniu żądania przez osobę uprawnioną. Takie wszczęcie postępowania sądowego może nastąpić, w wyniku wniesienia tak zwanej skargi na decyzję administracyjną. Jest to pierwsza czynność skarżącego do sądu, która stanowi wyraz jego woli, w zakresie poszukiwania ochrony swoich praw na drodze sądowej. Do wykorzystania procedury sądowej konieczne jest wyczerpanie wszystkich innych środków zaskarżenia, jeżeli służyły one przed organem właściwym w sprawie. Definicję w tym zakresie zawiera art. 52 §2 ppsa, który stanowi, że: Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub ponaglenie, przewidziany w ustawie. Rodzaje środków zaskarżenia w postępowaniu administracyjnym podatnik może zweryfikować w kodeksie postępowania administracyjnego i są to przede wszystkim: odwołanie oraz wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. Zasadniczo niewyczerpanie środków zaskarżenia w procedurze przedsądowej skutkuje odrzuceniem skargi jako niedopuszczalnej. Wyjątkiem od tej zasady, jest prawo do złożenia skargi bez konieczności zwrócenia się do organu o ponowne rozpatrzenie sprawy - na gruncie 52 § 3 ppsa. Termin na sporządzenie skargi rozpoczyna się od doręczenia stronie rozstrzygnięcia (decyzji) i wynosi do trzydziestu dni. Należy pamiętać, aby skargę składała strona posiadająca tak zwaną legitymację skargową - to znaczy uprawnienie do wniesienia skargi. W tym kontekście, uprawnionymi na postawie art. 50 par. 1 ppsa są między innymi osoby, które mają interes prawny. Skarga nie musi zostać przygotowana przez profesjonalnego pełnomocnika - może zostać sporządzona samodzielnie. Skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego powinna zawierać wszystkie elementy i wymogi określane dla pisma procesowego oraz zawierać dodatkowe elementy wskazywane dla skargi jako takiej. Podstawowym katalogiem (swoistego rodzaju listą kontrolną) dla podatników, powinny być art. 46 oraz 57 ustawy prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skarga musi zostać złożona w sposób pośredni. Oznacza to, że skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie jest przedmiotem tejże skargi - chociaż przepisy odrębne mogą wyłączać te zasady. Przykłady z orzecznictwa Praktyczny aspekt stosowania i możliwości wykorzystania skargi na decyzję administracyjną, ma swój wydźwięk w dość szerokim orzecznictwie sądowym z tego zakresu. Praca na konkretnych kazusach pozwala lepiej zrozumieć zasady wprowadzone przez ustawodawcę. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, z dnia 6 maja 2020 roku, w sprawie, III SAB/Wr 227/20, LEX nr 3110988 (teza aktualna): Skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ administracji można wnosić w każdym czasie po wyczerpaniu przysługujących stronie środków zaskarżenia lub wezwaniu organu do usunięcia naruszenia prawa. Samo złożenie zażalenia lub wezwania wywiera skutek wyczerpania środków zaskarżenia i umożliwia stronie skuteczne wniesienie skargi na bezczynność lub przewlekłość postępowania. Przepis art. 52 § 2 skutek wniesienia środka zaskarżenia wiąże z wniesieniem środka zaskarżenia, a nie jego rozpatrzeniem przez organ. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 stycznia 2020 roku, w sprawie II OSK 3095/19, LEX nr 3030916 (teza aktualna): Regulacje art. 37 § 4-8 wskazują na formalizm ponaglenia, z którego nie można jednak wyprowadzić wniosku, że ponaglenie stanowi tryb instancyjny, jak ma to miejsce w przypadku zażalenia lub odwołania. W przypadku rozpatrzenia ponaglenia, wydanie przez organ postanowienia na podstawie art. 37 § 6 nie oznacza możliwości zaskarżenia tego postanowienia do sądu administracyjnego, gdyż skardze przewidzianej w art. 3 § 2 pkt 8 i 9 podlega bezczynność organu bądź przewlekłe prowadzenie postępowania. Skoro sposób rozpatrzenia ponaglenia nie daje podstaw do wniesienia skargi do sądu administracyjnego, to w konsekwencji należy przyjąć, że także oczekiwanie na wypowiedzenie się co do zasadności ponaglenia nie może być warunkiem dopuszczalności skargi w rozumieniu art. 52 § 1 Wzór skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego W każdej sprawie skarga powinna zostać przygotowana indywidualnie, biorąc pod uwagę zarówno stan faktyczny, posiadaną dokumentację jak i aktualne, i właściwe przepisy. Nie ma więc jednego prawidłowego wzoru skargi dla wszystkich. Można jednak wypracować pewien schemat do wykorzystania w praktyce. miejscowość, data Do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w ______________ Wydział ____________ adres ________________ za pośrednictwem: dane organu ________________ ________________ Skarżący: dane ________________ ________________ Organ: ________________ ________________ Skarga na decyzję ________________ z dnia ________________ numer ________________ podstawie art. 3 § 2 pkt 1, art. 50 § 1, art. 52 § 1 i 2, art. 53 § 1 i art. 54 § 1 ustawy z dnia r. –Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325) wnoszę skargę na decyzję ________________z dnia ________________ doręczoną w dniu ________________ w przedmiocie ________________________________________________ Zaskarżonej decyzji zarzucam naruszenie: ________________ np. naruszenie takiego i takiego przepisy poprzez takie i takie działanie / zaniechanie organu Mając na względzie wskazane zarzuty, wnoszę o: ________________ np. uchylenie zaskarżonej decyzji __________w całości, Uzasadnienie podpis załączniki odpis skargi inne Źródła opracowania: Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( z późniejszymi zmianami) zwana dalej „ustawa prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi” lub „ppsa”; Ustawa z dnia z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego ( z późniejszymi zmianami) zwany dalej "kodeks postępowania administracyjnego" lub "kpa"; Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, z dnia 6 maja 2020 roku, w sprawie, III SAB/Wr 227/20, LEX nr 3110988; Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 stycznia 2020 roku, w sprawie II OSK 3095/19, LEX nr 3030916; M. Jagielska, A. Wiktorowska, P. Wajda [w:] Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, R. Hauser, M. Wierzbowski (red.), Warszawa 2011, s. 263; Jako pacjent korzystający z opieki medycznej możesz nie być świadomy swoich praw. Tymczasem ich znajomość jest niezbędna, aby określić, kiedy doszło do ich naruszenia. W takim przypadki będziesz mógł złożyć skargę na lekarza lub przychodnię - w zależności od tego, kto naruszył twoje prawa pacjenta. Prawa pacjenta zostały uregulowane w różnych aktach prawnych - od Konstytucji przez różne ustawy (np. ustawa o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjentów). Takie rozproszenie przepisów może być pewną uciążliwością i przeszkodą w samodzielnym zapoznaniu się prawami, jakie przysługują pacjentowi. Jak każdy pacjent, masz prawo do świadczeń zdrowotnych. Powinny one być udzielane zgodnie z aktualnym stanem wiedzy medycznej oraz: starannością, w warunkach spełniających wymagania fachowe i sanitarne, zgodnie z zasadami etyki zawodowej, których przestrzegać powinny osoby wykonujące zawód medyczny. W przypadku zagrożenia życia, zdrowia lub porodu, możesz żądać natychmiastowego udzielenia ci świadczeń zdrowotnych. W przypadku niektórych chorób mogą pojawić się wątpliwości dotyczące choćby optymalnej ścieżki leczenia. Wówczas masz prawo żądać, aby lekarz (pielęgniarka, położna) zasięgnął opinii innego lekarza (pielęgniarki, położnej) lub zwołał konsylium lekarskie. Jakie są prawa pacjenta? Jako pacjent masz prawo do informacji o stanie swojego zdrowia. Lekarz powinien cię w przystępny sposób poinformować o: rozpoznaniu, proponowanych oraz możliwych metodach diagnostycznych i leczniczych, następstwach stosowania (zaniechania) poszczególnych metod, wynikach leczenia, rokowaniu. Nie chcesz znać szczegółów? Możesz zrezygnować z otrzymania niektórych informacji o stanie swojego zdrowia, a lekarz czy pielęgniarka mają obowiązek uszanować twoją wolę. Ustawa o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta przewiduje też możliwość wyrażenia zgody na przekazywanie przez lekarza informacji o stanie zdrowia osobom wskazanym przez pacjenta. Możesz zatem wskazać np. małżonka czy rodzica, który będzie informowany o stanie twojego zdrowia. Informacje o twoim stanie zdrowia, jakie uzyska personel medyczny, są objęte tajemnicą - lekarz czy pielęgniarka nie mogą nimi swobodnie dysponować. Od tej zasady jest jednak kilka wyjątków. Nie będziesz mógł żądać zachowania tajemnicy przez osoby wykonujące zawód medyczny, gdy: wynika to z przepisów, zachowanie tajemnicy może stanowić niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia twojego lub innych pacjentów, w twoje leczenie zostaną zaangażowani inni specjaliści - konieczne będzie przekazanie im informacji o twoim zdrowiu. Jako pacjent masz również prawo wyrazić zgodę na ujawnienie tajemnicy. Zakres ujawnienia tajemnicy określasz samodzielnie. Tajemnica wiąże osoby wykonujące zawód medyczny również po śmierci pacjenta. Jakie są jeszcze - poza już wymienionymi - prawa pacjenta? Gdy otrzymasz informacje o stanie swojego zdrowia, lekarz może zaproponować ci określone świadczenia zdrowotne, np. badania. Masz prawo zarówno wyrazić na nie zgodę, jak i sprzeciw. W przypadku zabiegu operacyjnego czy zastosowania takiej metody leczenia (diagnostyki), która będzie wiązać się dla ciebie z podwyższonym ryzykiem, zgodę będziesz musiał wyrazić w formie pisemnej. Jednym z twoich praw jako pacjenta jest prawo do poszanowania intymności i godności - w szczególności, gdy udzielane są ci świadczenia. W praktyce oznacza to, że podczas poszczególnych zabiegów w gabinecie powinien znajdować się wyłącznie niezbędny personel medyczny. W innych wypadkach będziesz musiał wyrazić zgodę. Jeżeli chcesz, w trakcie udzielania ci świadczeń zdrowotnych może być obecna wskazana przez ciebie osoba bliska. Gdy jednak istnieje ryzyko np. zagrożenia epidemicznego, lekarz może odmówić. Wówczas taka odmowa powinna zostać odnotowana w dokumentacji medycznej. Aby móc skonsultować się z innym lekarzem, masz prawo dostępu do swojej dokumentacji medycznej. Możesz też upoważnić np. bliską osobę, by mogła ona uzyskać dostęp do twojej dokumentacji. W takiej dokumentacji muszą się znaleźć: twoje dane osobowe - imię, nazwisko, data urodzenia, płeć, adres zamieszkania, numer PESEL, oznaczenie podmiotu udzielającego świadczeń zdrowotnych, opis stanu zdrowia pacjenta lub udzielonych mu świadczeń zdrowotnych, data sporządzenia dokumentacji. Ze swoją dokumentacją medyczną możesz zapoznać się na kilka sposobów. Wgląd do niej uzyskasz w miejscu udzielania świadczeń zdrowotnych. Możesz też otrzymać: wyciąg, odpis, kopię lub wydruk dokumentacji medycznej, dostęp do dokumentacji medycznej za pośrednictwem środków komunikacji elektronicznej, dokumentację medyczną na nośniku danych. Składając wniosek o wydanie dokumentacji, nie musisz się obawiać, że zostanie on odrzucony. Twoja dokumentacja może zostać udostępniona np. szkole wyższej do wykorzystania w celach naukowych. Wówczas jednak twoje dane nie mogą zostać ujawnione - dokumentacja jest przekazywana bez informacji umożliwiających identyfikację pacjenta. Produkty lecznicze mogą wywoływać działania niepożądane. Jeżeli zaobserwowałeś tego rodzaju efekty u siebie, masz prawo do ich zgłoszenia. Takie zgłoszenia przyjmują: osoby wykonujące zawody medyczne, np. twój lekarz, Prezes Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, przedstawiciel podmiotu odpowiedzialnego za wprowadzenie produktu do obrotu. Jeżeli działania niepożądane wystąpiły u małoletniego, prawo do ich zgłoszenia ma przedstawiciel ustawowy lub faktyczny opiekun. Lista praw pacjenta nie ogranicza się do wskazanych wyżej punktów. Przykładowo prawa pacjenta w szpitalu obejmują też prawo do opieki duszpasterskiej czy kontaktu z osobami z zewnątrz, np. rodziną. Jak można przeczytać w ustawie o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, instytucja Rzecznika Praw Pacjenta została ustanowiona w celu ochrony praw pacjentów. Rzecznik realizuje swoje cele przy pomocy Biura Rzecznika Praw Pacjenta. Czym dokładnie zajmuje się Rzecznik Praw Pacjenta? Do jego zadań należy prowadzenie postępowań w sprawach praktyk, które naruszają zbiorowe prawa pacjentów, analiza skarg składanych przez pacjentów - ma ona na celu określenie zagrożeń i wskazanie obszarów, w których konieczne jest wdrożenie działań naprawczych, współpraca w zakresie przestrzegania praw pacjenta z podmiotami, które mają za zadanie udzielać świadczeń zdrowotnych. Rzecznik wszczyna również postępowania wyjaśniające, gdy dysponuje informacją, że mogło dojść do naruszenia praw pacjenta. Inaczej mówiąc, każdy pacjent, który podejrzewa, że doszło do naruszenia jego praw, może zgłosić się ze swoją sprawą do Rzecznika. Biuro Rzecznika Praw Pacjenta działa pod adresem: Warszawa, ul. Młynarska 46. Pacjenci, którzy chcą skontaktować się z Rzecznikiem, mogą to zrobić: telefonicznie pod numerem 800 190 590 – infolinia jest czynna w dni robocze w godzinach od 8 do 18, przez e-mail - opis sprawy należy wysłać na adres e-mail Rzecznika, czyli kancelaria@ osobiście (pod wskazanym wyżej adresem) – konieczne jest jednak wcześniejsze umówienie się z Rzecznikiem. Twoje prawa pacjenta zostały naruszone? Jeżeli zastanawiasz się, jak napisać skargę na lekarza, to pismo to powinno zawierać następujące dane: twoje dane osobowe i kontaktowe (jako osoby składającej skargę) - imię, nazwisko, adres, numer telefonu, dane podmiotu, na który składasz skargę, opis zdarzenia - im bardziej będzie on szczegółowy, tym lepiej. Na wielu portalach internetowych znajdziesz wzór skargi na lekarza czy przychodnię. W tym przypadku jednak korzystanie z szablonów nie jest wskazane, a to ze względu na fakt, że każda sprawa jest inna, a opis zdarzenia jest sprawą indywidualną. Wśród pacjentów świadomość przysługujących im praw rośnie z roku na rok, a to z kolei sprawia, że coraz częściej można spotkać się z pytaniami: „Gdzie złożyć skargę na lekarza?” czy „Gdzie złożyć skargę na przychodnię?”. Jak brzmi odpowiedź? Jeżeli skarga dotyczy sposobu leczenia, to w pierwszej kolejności należy ją skierować do następujących podmiotów: dyrektor szpitala lub kierownik przychodni - w zależności od tego, w której placówce pomoc medyczna była udzielana, Rzecznik Praw Pacjenta, Rzecznik odpowiedzialności zawodowej lekarzy Okręgowej Izby Lekarskiej. Skargę można też złożyć do NFZ. Jednak nie zawsze skierowanie skargi właśnie do tego podmiotu będzie odpowiednie, a to ze względu na to, że pracownicy NFZ nie wypowiadają się w kwestiach dotyczących podjętych decyzji medycznych. Mimo że jednym z podstawowych praw pacjenta jest prawo do świadczeń zdrowotnych, to często długie kolejki do specjalistów skutecznie mobilizują do skorzystania z ofert prywatnych podmiotów świadczących usługi medyczne. Kiedy opłaca się kupić ubezpieczenie zdrowotne? Warto się na nie zdecydować, jeżeli: chcesz mieć dostęp do lekarzy różnych specjalizacji, chcesz uniknąć oczekiwania w długiej kolejce, aby skonsultować się ze specjalistą, nie jesteś zadowolony z poziomu świadczonych usług medycznych. Zakup prywatnego ubezpieczenia zdrowotnego to dobre rozwiązanie również wówczas, gdy korzystasz z konsultacji prywatnych. Dzięki składce możesz obniżyć koszty leczenia - ubezpieczenie będziesz opłacał co miesiąc w stałej wysokości. Czy wiesz, że zarówno ubezpieczenie na życie, jak i ubezpieczenia zdrowotne możesz kupić bez wychodzenia z domu i spotykania się z przedstawicielami firm ubezpieczeniowych? Skorzystaj z naszej pomocy - skontaktuj się z nami telefonicznie (22 395 52 71) lub zostaw swoje dane w formularzu kontaktowym, a pomożemy ci znaleźć ubezpieczenie zdrowotne, jakiego potrzebujesz. Opinia o urzędach w Polsce i pracownikach tych jednostek nie jest nazbyt pozytywna. W przeważającej części za taki stan rzeczy odpowiada źle skonstruowany system oraz zawiłość przepisów. Niekiedy jednak jest to ewidentna wina urzędnika. Przyjęło się twierdzić, iż pracownicy urzędów są bezkarni – decydują o losach obywateli i nie ponoszą żadnej odpowiedzialności. Nie jest to do końca prawdą. Urzędnicy odpowiadają dyscyplinarnie. Aby jednak przełożony rozpoczął kontrolę dokonań swojego podwładnego, potrzebna jest skarga na czynności urzędnika. Niezależnie od tego, z jakim urzędem mamy do czynienia – gminy, miasta, skarbowym czy Zakładem Ubezpieczeń Społecznych – w każdym przypadku, załatwiając nasze sprawy, mamy pełne prawo do profesjonalnej obsługi. Należy pamiętać, że profesjonalizm oprócz wiedzy merytorycznej i proceduralnej opiera się również na wysokiej kulturze osobistej, wyczuciu oraz życzliwości. Jeżeli więc w którymkolwiek z wymienionych obszarów petent poczuje się potraktowany niesprawiedliwie, zlekceważony czy wręcz obrażony, ma prawo do ochrony swoich interesów oraz dóbr osobistych. Najlepszym wyjściem będzie skarga na czynności urzędnika. Skarga na czynności urzędnika – jak ją rozumieć? Kwestie związane ze złożeniem skargi zostały uregulowane w art. 221–226a Kodeksu postępowania administracyjnego (dalej jako KPA). Mimo powyższego ustawodawca nie zdecydował się na wprowadzenie definicji „skargi”. Określono jedynie jej przedmiot, jakim może być zaniedbanie lub nienależyte wykonywanie zadań, naruszenie interesów skarżących, przewlekłe lub biurokratyczne załatwianie spraw przez organy administracyjne lub przez ich pracowników. Aby dodatkowo można było mówić o skardze na czynności urzędnika, nie może ona posiadać cech innego środka prawnego uregulowanego w KPA lub innych aktach administracyjnych. Brak konkretnych uregulowań co do formy i treści skargi należy odczytywać jako intencje ustawodawcy do jak największego odformalizowania tej instytucji. Nie musi ona spełniać wymogów środków zaskarżenia w postępowaniu administracyjnym lub sądowoadministracyjnym. Jak stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w swoim wyroku z 3 stycznia 2013 roku (sygn. I OSK 1760/12): „skargą jest pismo skierowane do organu wskazujące na niezadowolenie osób, które je składają”. Trzeba pamiętać, że organ, rozpatrując sprawę ze skargi, będzie dążył wyłącznie do naprawienia błędów i zaniedbań danego urzędu lub jego pracownika. Nie zajmuje się natomiast merytorycznym rozstrzygnięciem spraw w postępowaniu na działanie urzędu czy zachowanie urzędnika nie jest tożsama z klasyczną skargą administracyjną składaną do wojewódzkiego sądu administracyjnego. Ta druga bowiem jest wykorzystywana w sytuacji, gdy strona postępowania administracyjnego uważa, że zostały naruszone obowiązujące przepisy lub jej interes prawny, a wydana decyzja jest nieprawidłowa lub niezgodna z prawem w całości lub w części. Omawiana instytucja z kolei dotyczy wyłącznie funkcjonowania danego organu oraz czynności podejmowanych przez jego pracowników. Jaki jest przedmiot skargi? Skarga na czynności urzędnika lub działanie całego urzędu ma przede wszystkim wykazać niezadowolenie petenta korzystającego z usług wyżej wskazanych. Przedmiotem omawianej instytucji może być więc każde działanie czy zaniechanie organu administracji państwowej lub ich pracowników – a zatem niezadowalający sposób załatwienia wniosku bądź niezałatwienie wniosku w terminie. Dzięki odformalizowaniu skargi wystarczy, aby osoba ją wnosząca wskazała przedmiot swojego niezadowolenia i podmiot odpowiedzialny za nieprawidłowe działanie. Każda negatywna ocena działalności urzędu lub jego pracownika powinna zostać poddana kontroli organu rozpatrującego skargę. Z tego też należy uznać, że rzeczona skarga stanowi najszerszy i najprzystępniejszy środek kontroli działalności aparatu państwowego. KPA nie przewidział jakichkolwiek ograniczeń czy wyłączeń w kwestii podmiotów, które mogą złożyć skargę na działanie urzędnika. Oznacza to, że prawo do składania skarg przysługuje każdemu. Należy to rozumieć szerzej aniżeli obywatele Polski – może to zrobić każdy, kto uzna, że jego interesy czy dobra osobiste zostały naruszone (również cudzoziemiec). Wyjątkiem wynikającym z samego stosowania prawa jest sytuacja, kiedy jeden organ administracyjny jest niezadowolony z działalności innej jednostki. Organ taki nie ma prawa do składania tego typu skarg. W orzecznictwie podkreśla się, iż podmiot składający przedmiotową skargę nie musi spełniać wymogów z art. 28 KPA. Przepis ten mówi, iż stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. W przypadku skargi na czynności urzędnika nie ma natomiast konieczności wskazywania interesu prawnego – wystarczy interes faktyczny. Co więcej, osoba składająca skargę nie musi uzasadniać własnego interesu w wystosowaniu tego pisma. Sam fakt wyrażenia swojego niezadowolenia i opisanie zaistniałej sytuacji jest wystarczający. Ze skargą można wyjść zarówno w interesie własnym, publicznym, a także w imieniu innej osoby (za jej zgodą). Jest to możliwe dzięki temu, że w postępowaniu ze skargi nie ma stron postępowania. Organ nie wydaje rozstrzygnięć adresowanych do skarżącego – wyłącznie zawiadamia skarżącego o podjętych wewnętrznych działaniach, nie wydaje jednak żadnej decyzji. NSA w wyroku z 21 lutego 2013 roku (sygn. II GSK 128/13) stanął na stanowisku, że „osoba występująca do organów administracji z wnioskami lub skargami dotyczącymi potrzeby ochrony interesu publicznego, a nie własnego – chronionego przepisami prawa materialnego, nie może uzyskać żadnej decyzji administracyjnej, której byłaby adresatem i nie przysługują jej też żadne środki odwoławcze w trybie instancyjnym od orzeczeń organów administracji dotyczących innych osób”. Odpowiedzialność urzędnika KPA w art. 223 § 2 stanowi jedynie, iż pracownik organu państwowego, pracownik samorządowy oraz organu organizacji społecznej, winny niewłaściwego i nieterminowego załatwiania skarg i wniosków, podlega odpowiedzialności porządkowej lub dyscyplinarnej albo innej odpowiedzialności przewidzianej w przepisach prawa. Powyższy przepis nie stanowi jednak samodzielnej podstawy odpowiedzialności urzędnika za podejmowane przez niego czynności. Stanowią ją dopiero odpowiednie akty szczegółowe, takie jak pragmatyki urzędnicze czy przepisy (regulaminy) normujące stosunki pracy w danej jednostce. W tym miejscu należy dodać, że wszyscy pracownicy organów administracji państwowej podlegają odpowiedzialności dyscyplinarnej lub porządkowej. Przy czym: urzędnicy państwowi mianowani ponoszą odpowiedzialność dyscyplinarną lub porządkową na podstawie ustawy o pracownikach urzędów państwowych; członkowie korpusu służby cywilnej odpowiadają dyscyplinarnie na podstawie ustawy o służbie cywilnej; pozostali pracownicy urzędów administracji państwowej, pracownicy samorządowi, pracownicy organizacji społecznych ponoszą odpowiedzialność na podstawie przepisów prawa pracy. Gdzie kierować skargę? Postępowania ze skargi na działanie urzędu lub osób tam pracujących są prowadzone i załatwiane przez te urzędy w ramach swojej właściwości. Co istotne, zakres właściwości do rozpatrzenia i załatwienia skargi nie musi pokrywać się z zakresem właściwości do załatwienia sprawy, której skarga dotyczy. Z kolei jeśli w jednej skardze poruszono działania kilku organów, organ, do którego wniesiono skargę, rozpatruje wyłącznie sprawy należące do jego właściwości, pozostałe zaś przekazuje – nie później niż w terminie 7 dni – odpowiednim urzędom. Jak wygląda proces kontrolny skargi? Tak jak w przypadku poprzednio podnoszonych kwestii, również i tryb rozpatrywania skarg nie został uregulowany przez KPA, należy więc bazować na praktyce organów oraz orzecznictwie sądów administracyjnych. W pierwszej kolejności otrzymaną skargę urząd musi zarejestrować (nadać jej znak sprawy). Kolejno organ powinien przejść do wyjaśnienia sprawy. Jeżeli rozpatrzenie skargi wymaga uprzedniego jej zbadania, organ właściwy ma obowiązek zebrać niezbędny materiał dowodowy i ustalić stan faktyczny lub prawny sprawy. W tym celu urząd może przesłuchać pracowników jednostki, prosić o przesłanie wyjaśnień skarżącego czy też zwrócić się do innych organów o przekazanie niezbędnych materiałów, opinii i wyjaśnień. Po wyjaśnieniu sprawy organ podejmuje rozstrzygnięcie. Przy pozytywnym rozpatrzeniu podejmuje on stosowne środki w celu naprawienia błędów i zaniedbań danego urzędu lub jego pracownika. O rozpatrzeniu skargi organ zawiadamia skarżącego. Powyższa procedura skargowa powinna zostać spełniona bez zbędnej zwłoki, najpóźniej jednak w ciągu miesiąca od złożenia skargi. Jeżeli termin na rozpatrzenie skargi ma być dłuższy, urząd ma obowiązek powiadomić o tym osobę, która złożyła pismo – w przeciwnym razie urzędnik rozpatrujący skargę może ponieść odpowiedzialność porządkową i dyscyplinarną. Skarga na czynności urzędnika – podsumowanie Osoby pełniące funkcje urzędnicze powinny odznaczać się wszystkimi cechami osoby zaufania publicznego, tj. pełnym profesjonalizmem, wysoką kulturą osobistą, wyczuciem oraz chęcią niesienia pomocy. My jako obywatele mamy natomiast prawo wymagać tego od każdego, kto pobiera wynagrodzenie z budżetu państwa. Koniec końców osoba ta pracuje dla nas. Z takiego samego założenia najprawdopodobniej wyszedł ustawodawca, gdyż dał każdemu zainteresowanemu narzędzie w postaci skargi na działanie urzędu lub czynności urzędnika. Dzięki tej instytucji w każdej sytuacji, w której poczujemy się traktowani niepoważnie czy lekceważąco, mamy prawo zgłosić to odpowiedniemu organowi administracyjnemu. Im bardziej będziemy bronić swoich praw, tym większa szansa, że w przyszłości „znienawidzone” urzędy zmienią się w nieco przyjaźniejsze miejsca. Każda odpowiedź na skargę powinna mieć uzasadnienie faktyczne i prawne, z podaniem podstawy prawnej do jej udzielenia przez właściwy w sprawie organ administracji publicznej. Zgodnie z art. 238 par. 1 Kodeksu postępowania administracyjnego ( z 2000 r. nr 98, poz. 1071 z późn. zm.), pisemne zawiadomienie o sposobie załatwiania skargi powinno zawierać: - oznaczenie organu, od którego pochodzi, - wskazanie, w jaki sposób skarga została załatwiona, - uzasadnienie faktyczne i prawne oraz - podpis z podaniem imienia, nazwiska i stanowiska służbowego osoby upoważnionej do załatwienia skargi. Jak jednak pokazuje praktyka, w rzeczywistości bardzo często bywa, że odpowiedzi do skarżących nie zawierają uzasadnienia faktycznego i prawnego oraz podstawy prawnej upoważniającej dany organ do udzielenia odpowiedzi na skargę. Powyższa nieprawidłowość jest szczególnie istotna w przypadku skarg nieuzasadnionych, dlatego warto na tą kwestię zwrócić szczególną uwagę, by w przyszłości całkowicie ją wyeliminować. Prawo zawsze chroni skarżącego Kwestie dotyczące składania skarg do organów administracji publicznej regulują przepisy Działu VIII (art. 221–260) oraz rozporządzenie Rady Ministrów z 8 stycznia 2002 r. w sprawie organizacji przyjmowania i rozpatrywania skarg i wniosków ( nr 5, poz. 46). Prawo składania skarg w interesie publicznym, własnym lub innej osoby za jej zgodą do organów władzy publicznej w związku z wykonywanymi przez nie zadaniami zleconymi z zakresu administracji publicznej każdemu gwarantuje art. 63 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej ( z 1997 r. nr 78, poz. 483 z późn. zm.). Według art. 227 przedmiotem skargi mogą być zwłaszcza sprawy zaniedbania lub nienależytego wykonywania zadań przez właściwe organy albo przez ich pracowników, naruszanie praworządności lub interesów skarżących, a także przewlekłe lub biurokratyczne załatwianie spraw. Katalog ten ma jednak charakter otwarty. Jak czytamy w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego (NSA) z 1 grudnia 1998 r., sygn. akt III SA 1636/97, „skarga, o której mowa w art. 227 jest odformalizowanym środkiem obrony i ochrony różnych interesów jednostki, które nie dają podstaw do żądania wszczęcia postępowania administracyjnego albo też nie mogą stanowić podstawy powództwa lub wniosku zmierzającego do wszczęcia postępowania sądowego. Skargi tego rodzaju są załatwione w samodzielnym jednoinstancyjnym postępowaniu uproszczonym, kończącym się czynnością materialnotechniczną zawiadomienia skarżącego o sposobie załatwienia sprawy”. Zgodnie z art. 225 par. 1 nikt nie może być narażony na jakikolwiek uszczerbek lub zarzut z powodu złożenia skargi albo z powodu dostarczenia materiału do publikacji o znamionach skargi, jeżeli działał w granicach prawem dozwolonych. Organy administracji publicznej są obowiązane przeciwdziałać hamowaniu krytyki i innym działaniom ograniczającym prawo do składania skarg lub dostarczania informacji – do publikacji – o znamionach skargi. Treść decyduje, czy pismo jest skargą Stosownie do treści art. 223 par. 1 skargi składa się do organów właściwych ze względu na ich przedmiot. Organy administracji publicznej powinny bowiem załatwiać skargi tylko w ramach swojej właściwości. Dlatego na podstawie art. 231 jeżeli organ, który otrzymał skargę, nie jest właściwy do jej rozpatrzenia, obowiązany jest niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie siedmiu dni, przekazać ją zwykłym pismem właściwemu organowi, zawiadamiając równocześnie o tym skarżącego, albo wskazać mu właściwy organ. Według par. 5 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie organizacji przyjmowania i rozpatrywania skarg i wniosków, skargi mogą być wnoszone pisemnie, telegraficznie lub za pomocą dalekopisu, telefaksu, poczty elektronicznej, a także ustnie do protokołu, który podpisuje wnoszący skargę i przyjmujący zgłoszenie. W protokole zamieszcza się datę przyjęcia skargi, imię, nazwisko i adres osoby zgłaszającej oraz zwięzły opis treści sprawy. O tym, czy pismo jest skargą – zgodnie z art. 222 – decyduje jego treść, a nie jego forma zewnętrzna czy tytuł. Jednak według art. 234 pkt. 1 i 2 jeżeli w sprawie toczy się postępowanie administracyjne, skarga złożona przez stronę musi być rozpatrzona w toku postępowania, a skarga pochodząca od innych osób będzie stanowić materiał, który organ prowadzący postępowanie powinien rozpatrzyć z urzędu. „W takim przypadku organem właściwym do rozpatrzenia skargi jest organ uprawniony do wszczęcia postępowania lub organ, przed którym toczy się postępowanie (art. 236 – wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 27 stycznia 2004 r., sygn. akt II SA/Wr 2486/03, opubl. OwSS 2004/2/34. Sebastian Judycki Autor jest starszym inspektorem wojewódzkim w Wydziale Nadzoru i Kontroli Opolskiego Urzędu Wojewódzkiego w Opolu. Jak rozpatrywać i odpowiadać na skargi piszemy w nr 12 „Gazety Samorządu i Administracji” z 11 czerwca br. Przygotuj się do stosowania nowych przepisów! Poradnik prezentuje praktyczne wskazówki, w jaki sposób dostosować się do zmian w podatkach i wynagrodzeniach wprowadzanych nowelizacją Polskiego Ładu. Tyko teraz książka + ebook w PREZENCIE W dniu 6 sierpnia 2021 poprosiłem Ministerstwo Zdrowia o informację, ilu Polaków zaszczepionych przeciw COVID-19 zmarło do dnia 31-07-2021 roku. Jako że Ministerstwo robiło wszystko, co tylko mogło, aby tych danych nie udostępnić, zostałem w końcu zmuszony do złożenia do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skargi na bezczynność urzędu. Oto w całości odpowiedź Ministerstwa Zdrowia na tę skargę (wraz z wezwaniem do uiszczenia opłaty sądowej 100zł). Na stronie 3 Waldek Kraska przyznaje otwarcie, że nigdy nie miał zamiaru udostępnić tych danych, więc nawet nie wiem, czy jest sens płacić tę stówkę wpisu sądowego, bo jeśli faktycznie WSA za rok lub dwa uzna, że nie było bezczynności, to stówka przepadnie. [Aktualizacja 100zł wpłacone do sądu. Co ma być, to będzie. 🙂 ] Najciekawszy fragment znajdziecie na stronie siódmej: „Jednocześnie z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca wniósł o udostępnienie danych, które mogą być błędnie interpretowane lub celowo użyte do próby wykazania szkodliwości szczepień przeciw COVID-19…” Chcesz pomóc w utrzymaniu bloga Zajrzyj TUTAJ.

odpowiedź na skargę pacjenta wzór